Die totale stilte in je hoofd triggert me. Ik vroeg me na het lezen af.. als er mensen blijken te zijn die geen stem in hun hoofd horen, en waar het dus helemaal stil is in het hoofd.. hebben deze mensen dan ook geen innerlijke criticus die veroordeelt en twijfel zaait? En, staan dit soort mensen dan dichter bij puur zelfbewustzijn.. en zijn ze dus vaker gelukkig?
Maar toen ik ging zoeken las ik dat innerlijke kritiek ook non-verbaal en emotioneel kan zijn. Het ontbreken van een interne stem betekent niet automatisch dat er geen zelfkritiek is. Deze kan zich manifesteren als angst, spanning, onzekerheid of intuïtief ongemak.
Wel is het mogelijk dat mensen zonder interne dialoog gemakkelijker stilte in het bewustzijn ervaren, waardoor het kan lijken alsof ze dichter bij puur bewustzijn staan. Maar of je dichter bij ‘het centrum’ van bewustzijn staat, hangt vooral af van je relatie tot je gedachten en emoties, niet enkel van de vorm waarin ze verschijnen.
Dat zijn hele goede vragen, en ik heb er ook niet direct een goed antwoord op. Je schetst een interessant terrein waar wetenschap en spiritualiteit samenkomen, en ik denk dat dat een heel boeiend gebied kan zijn om verder te onderzoeken.
Ik kan een beetje proberen te speculeren. Ik denk dat het hier belangrijk is om een onderscheid te maken tussen het eerstepersoonsperspectief (het perspectief waar spirituele tradities zich mee bezighouden en wat je onderzoekt in meditatie) en het derdepersoonsperspectief. Ik probeer in mijn werk beide perspectieven mee te nemen en te integreren.
Een term als puur bewustzijn is een mooi voorbeeld van een eerstepersoonsperspectief. Ik denk dat je iets bedoelt als een onbemiddelde ervaring, zonder dat deze gefilterd wordt door concepten.
Neuropsychologisch gezien kan dit nooit helemaal bestaan, want zonder concepten is er eigenlijk geen waarneming (hier kan ik later dieper op ingaan), maar er zijn zeker gradaties te zien in de mate waarin we nog in contact staan met onze ervaringen.
De wisselwerking tussen geluk en innerlijke spraak/conceptuele ontwikkeling is heel complex. Enerzijds helpen die ons om ons te redden in de samenleving, maar tegelijkertijd creëren ze ook afstand tot onze directe ervaringen. Het kan dus twee kanten op werken.
Ik ga er daarbij wel vanuit dat het eerstepersoonsperspectief nooit volledig transparant is. In onze introspectieve waarneming kunnen we niet onze mentale processen (zoals gedachten) zelf zien, maar alleen de resultaten daarvan, zoals de innerlijke stem en beelden. Zo bekeken is het dus waar dat de innerlijke criticus zich ook op andere manieren kan manifesteren dan in innerlijke spraak – we kunnen een negatief zelfbeeld hebben, zelfs als dat zich niet uit in een kritische stem.
Hopelijk geef ik zo een beetje antwoord op je vraag.
'In een toekomstig artikel zou ik dieper kunnen ingaan op de wisselwerking tussen Innerlijke Spraak en onbewuste denkprocessen. Is dat iets wat je zou willen zien?'
Ja, heel interessant!
Ik herinner me dat toen ik lang geleden in therapie was, ik buiten de gesprekken in gedachten mijn therapeut tegen me hoorde praten. Dat was natuurlijk mijn eigen innerlijke stem, maar hij had de klank van de therapeut en volgde de denkwijze van de therapeut. Heel apart. Dat ging heel onbewust. Zo maakte ik me de dingen eigen die hij me leerde. Is dat een voorbeeld van deze wisselwerking?
Leuk dat je zo enthousiast bent! En wat je aanstipt is een bekend fenomeen, namelijk het gegeven dat innerlijke spraak vaak de vorm aanneemt van een dialoog. Dat heeft wortels in de manier waarop innerlijke spraak zich ontwikkelt, namelijk vanuit de dialoog met andere mensen. Dus ja, dat komt zeker vaker voor!
Overigens zou ik dat typeren als een interactie binnen de innerlijke spraak zelf - de innerlijke spraak zelf heeft dan een dialogisch karakter. Ik doelde op de interactie tussen innerlijke spraak en onbewuste gedachteprocessen (waar we dus totaal niet kunnen zien in onze introspectie). Dat is namelijk eigenlijk waarvoor we innerlijke spraak gebruiken: we denken niet echt in innerlijke spraak (zelfs al voelt dat wel zo) - we kunnen met innerlijke spraak alleen onze mentale processen - welke herinneringen we ophalen, waar we aandacht op richten, hoe we een probleem oplossen - beïnvloeden.
Super tof om zo uitgelegd te zien. Ik werk zelf als begeleider heel veel met het Denken door met visualisaties te werken. En soms komt er iemand in mijn praktijk die daar echt helemaal niets mee kan. Fijn om daar een uitleg van te hebben.
Dank je wel! En grappig dat jij daar met je werk mee te maken krijgt. Ik kan me daar zeker iets bij voorstellen, want mijn visualisaties zijn ook een stuk minder ontwikkeld dan mijn innerlijke spraak.
Brainwave: Ik zie wel vaker dat mensen met sterk ontwikkelde interne spraak minder sterk zijn in visualisatie. Het zou zomaar met elkaar te maken kunnen hebben doordat die innerlijke dialoog meestal nogal kritisch is naar de beelden.
Ah ja. Die innerlijke spraak probeer ik juist een beetje te bedaren tijdens het werken met een klant. Omdat het zich vaak heel erg bemoeid met dat Denken. Heeft er oordelen op. Wil het meteen anders. Vind de antwoorden die dan komen stom 😁 Dus meestal is de grootste opdracht voor mij die innerlijke babbelaar koest te krijgen en/of positiever te laten kletsen
Je artikel zet me aan het denken Thomas, maar het verwart me ook.
Dat was al zo rond innerlijke spraak vs denken maar het gaat ook op voor (a)fantasie vs geheugen.
Als ik beelden oproep, bijvoorbeeld van een hond, zoals de vrouw in het filmpje benoemt, dan diep ik die op uit mijn geheugen. Ik zie een hond zoals ik ze eerder ooit in levenden lijve gezien heb. Oftewel ik heb een beeld van wat een hond is in mijn hoofd opgeslagen, en dat beeld kan ik op dezelfde manier ophalen als een gebeurtenis uit het verleden. Dat is geen fantasie, dat is hoe het geheugen werkt, toch?
Ik vind het onderscheid heel abstract.
Idem voor de grens tussen innerlijke spraak en denken: denk ik aan de boodschappen die ik moet doen of praat ik er innerlijk over?
Soms is innerlijke spraak heel duidelijk en expliciet, bijvoorbeeld als je iets wilt inprenten (een adres, een huisnummer enz) Maar meestal is het niet zo duidelijk. Bij mij niet in ieder geval.
Kortom heel interessant maar ook lastige en abstracte materie.
Allereest, afantasie is misschien een wat misleidende term (die ik niet zelf heb bedacht), die niet alleen staat voor ‘fantasie’ in alledaagse zin, maar voor het totale gebrek aan bewuste (!) mentale beelden die andere mensen voor zich zien.
Dan wat betreft de rest van de verwarring die je beschrijft: Dat snap ik heel goed, ik heb me hier ook een hele tijd doorheen moeten werken. Ik doe mijn best om alles zo helder mogelijk op te schijven, maar dat blijft natuurlijk een uitdaging – maar comments zoals deze helpen me om scherp te krijgen waar mogelijke verwarring kan zitten, wat weer helpt om het de volgende keer weer duidelijker op papier te zetten.
Ik was begonnen aan een antwoord op je vragen, maar terwijl ik dat aan het schrijven ben merk ik dat het bijna al een essay wordt op zichzelf. Ik vrees dat ik er nog een extra artikel aan moet wijden :’).
Het enige wat ik er hier over zal zeggen: het onderscheid tussen innerlijke spraak en denken is per definitie ook abstract - je kán namelijk 'denken' in academische zin namelijk niet waarnemen. Onze introspectie komt niet direct overeen met wat er echt gebeurt in onze geest. Dat is de belangrijkste les van de psychologie als wetenschap, én ook de belofte van de psychologie: we zijn een mysterie van onszelf, en we kunnen met experimenten dus ook écht iets nieuws leren over onszelf wat we simpelweg niet met ons geestesoog kunnen zien.
Die totale stilte in je hoofd triggert me. Ik vroeg me na het lezen af.. als er mensen blijken te zijn die geen stem in hun hoofd horen, en waar het dus helemaal stil is in het hoofd.. hebben deze mensen dan ook geen innerlijke criticus die veroordeelt en twijfel zaait? En, staan dit soort mensen dan dichter bij puur zelfbewustzijn.. en zijn ze dus vaker gelukkig?
Maar toen ik ging zoeken las ik dat innerlijke kritiek ook non-verbaal en emotioneel kan zijn. Het ontbreken van een interne stem betekent niet automatisch dat er geen zelfkritiek is. Deze kan zich manifesteren als angst, spanning, onzekerheid of intuïtief ongemak.
Wel is het mogelijk dat mensen zonder interne dialoog gemakkelijker stilte in het bewustzijn ervaren, waardoor het kan lijken alsof ze dichter bij puur bewustzijn staan. Maar of je dichter bij ‘het centrum’ van bewustzijn staat, hangt vooral af van je relatie tot je gedachten en emoties, niet enkel van de vorm waarin ze verschijnen.
Dat zijn hele goede vragen, en ik heb er ook niet direct een goed antwoord op. Je schetst een interessant terrein waar wetenschap en spiritualiteit samenkomen, en ik denk dat dat een heel boeiend gebied kan zijn om verder te onderzoeken.
Ik kan een beetje proberen te speculeren. Ik denk dat het hier belangrijk is om een onderscheid te maken tussen het eerstepersoonsperspectief (het perspectief waar spirituele tradities zich mee bezighouden en wat je onderzoekt in meditatie) en het derdepersoonsperspectief. Ik probeer in mijn werk beide perspectieven mee te nemen en te integreren.
Een term als puur bewustzijn is een mooi voorbeeld van een eerstepersoonsperspectief. Ik denk dat je iets bedoelt als een onbemiddelde ervaring, zonder dat deze gefilterd wordt door concepten.
Neuropsychologisch gezien kan dit nooit helemaal bestaan, want zonder concepten is er eigenlijk geen waarneming (hier kan ik later dieper op ingaan), maar er zijn zeker gradaties te zien in de mate waarin we nog in contact staan met onze ervaringen.
De wisselwerking tussen geluk en innerlijke spraak/conceptuele ontwikkeling is heel complex. Enerzijds helpen die ons om ons te redden in de samenleving, maar tegelijkertijd creëren ze ook afstand tot onze directe ervaringen. Het kan dus twee kanten op werken.
Ik ga er daarbij wel vanuit dat het eerstepersoonsperspectief nooit volledig transparant is. In onze introspectieve waarneming kunnen we niet onze mentale processen (zoals gedachten) zelf zien, maar alleen de resultaten daarvan, zoals de innerlijke stem en beelden. Zo bekeken is het dus waar dat de innerlijke criticus zich ook op andere manieren kan manifesteren dan in innerlijke spraak – we kunnen een negatief zelfbeeld hebben, zelfs als dat zich niet uit in een kritische stem.
Hopelijk geef ik zo een beetje antwoord op je vraag.
Ja, thx voor je overdenking! Interessant.
'In een toekomstig artikel zou ik dieper kunnen ingaan op de wisselwerking tussen Innerlijke Spraak en onbewuste denkprocessen. Is dat iets wat je zou willen zien?'
Ja, heel interessant!
Ik herinner me dat toen ik lang geleden in therapie was, ik buiten de gesprekken in gedachten mijn therapeut tegen me hoorde praten. Dat was natuurlijk mijn eigen innerlijke stem, maar hij had de klank van de therapeut en volgde de denkwijze van de therapeut. Heel apart. Dat ging heel onbewust. Zo maakte ik me de dingen eigen die hij me leerde. Is dat een voorbeeld van deze wisselwerking?
Leuk dat je zo enthousiast bent! En wat je aanstipt is een bekend fenomeen, namelijk het gegeven dat innerlijke spraak vaak de vorm aanneemt van een dialoog. Dat heeft wortels in de manier waarop innerlijke spraak zich ontwikkelt, namelijk vanuit de dialoog met andere mensen. Dus ja, dat komt zeker vaker voor!
Overigens zou ik dat typeren als een interactie binnen de innerlijke spraak zelf - de innerlijke spraak zelf heeft dan een dialogisch karakter. Ik doelde op de interactie tussen innerlijke spraak en onbewuste gedachteprocessen (waar we dus totaal niet kunnen zien in onze introspectie). Dat is namelijk eigenlijk waarvoor we innerlijke spraak gebruiken: we denken niet echt in innerlijke spraak (zelfs al voelt dat wel zo) - we kunnen met innerlijke spraak alleen onze mentale processen - welke herinneringen we ophalen, waar we aandacht op richten, hoe we een probleem oplossen - beïnvloeden.
Super tof om zo uitgelegd te zien. Ik werk zelf als begeleider heel veel met het Denken door met visualisaties te werken. En soms komt er iemand in mijn praktijk die daar echt helemaal niets mee kan. Fijn om daar een uitleg van te hebben.
Dank je wel! En grappig dat jij daar met je werk mee te maken krijgt. Ik kan me daar zeker iets bij voorstellen, want mijn visualisaties zijn ook een stuk minder ontwikkeld dan mijn innerlijke spraak.
Brainwave: Ik zie wel vaker dat mensen met sterk ontwikkelde interne spraak minder sterk zijn in visualisatie. Het zou zomaar met elkaar te maken kunnen hebben doordat die innerlijke dialoog meestal nogal kritisch is naar de beelden.
Interessante suggestie, dat is nog niet onderzocht!
Ah ja. Die innerlijke spraak probeer ik juist een beetje te bedaren tijdens het werken met een klant. Omdat het zich vaak heel erg bemoeid met dat Denken. Heeft er oordelen op. Wil het meteen anders. Vind de antwoorden die dan komen stom 😁 Dus meestal is de grootste opdracht voor mij die innerlijke babbelaar koest te krijgen en/of positiever te laten kletsen
Je artikel zet me aan het denken Thomas, maar het verwart me ook.
Dat was al zo rond innerlijke spraak vs denken maar het gaat ook op voor (a)fantasie vs geheugen.
Als ik beelden oproep, bijvoorbeeld van een hond, zoals de vrouw in het filmpje benoemt, dan diep ik die op uit mijn geheugen. Ik zie een hond zoals ik ze eerder ooit in levenden lijve gezien heb. Oftewel ik heb een beeld van wat een hond is in mijn hoofd opgeslagen, en dat beeld kan ik op dezelfde manier ophalen als een gebeurtenis uit het verleden. Dat is geen fantasie, dat is hoe het geheugen werkt, toch?
Ik vind het onderscheid heel abstract.
Idem voor de grens tussen innerlijke spraak en denken: denk ik aan de boodschappen die ik moet doen of praat ik er innerlijk over?
Soms is innerlijke spraak heel duidelijk en expliciet, bijvoorbeeld als je iets wilt inprenten (een adres, een huisnummer enz) Maar meestal is het niet zo duidelijk. Bij mij niet in ieder geval.
Kortom heel interessant maar ook lastige en abstracte materie.
Dank je wel voor de reactie!
Allereest, afantasie is misschien een wat misleidende term (die ik niet zelf heb bedacht), die niet alleen staat voor ‘fantasie’ in alledaagse zin, maar voor het totale gebrek aan bewuste (!) mentale beelden die andere mensen voor zich zien.
Dan wat betreft de rest van de verwarring die je beschrijft: Dat snap ik heel goed, ik heb me hier ook een hele tijd doorheen moeten werken. Ik doe mijn best om alles zo helder mogelijk op te schijven, maar dat blijft natuurlijk een uitdaging – maar comments zoals deze helpen me om scherp te krijgen waar mogelijke verwarring kan zitten, wat weer helpt om het de volgende keer weer duidelijker op papier te zetten.
Ik was begonnen aan een antwoord op je vragen, maar terwijl ik dat aan het schrijven ben merk ik dat het bijna al een essay wordt op zichzelf. Ik vrees dat ik er nog een extra artikel aan moet wijden :’).
Het enige wat ik er hier over zal zeggen: het onderscheid tussen innerlijke spraak en denken is per definitie ook abstract - je kán namelijk 'denken' in academische zin namelijk niet waarnemen. Onze introspectie komt niet direct overeen met wat er echt gebeurt in onze geest. Dat is de belangrijkste les van de psychologie als wetenschap, én ook de belofte van de psychologie: we zijn een mysterie van onszelf, en we kunnen met experimenten dus ook écht iets nieuws leren over onszelf wat we simpelweg niet met ons geestesoog kunnen zien.
Wordt vervolgd.